Hoofdstuk 8

© The magic five, do not copy.

Hoofdstuk 7

Het was even stil in de kamer. Melissa wist precies wat ze ging zeggen maar het wou er niet uit. Deze meiden waren zo aardig voor haar, ze wou ze liever niet kwijt. Maar haar beslissing bleef toch om haar krachten terug te geven. Stiekem hoopte ze dat ze dan als nog wel vriendinnen zouden blijven. Ze keken haar allemaal heel verwachtingsvol aan, ze moest het er maar gewoon uitgooien had ze in zichzelf afgesproken. ‘Ik heb besloten om ze terug te geven.’ Zei Melissa vol overtuiging. ‘Wat wil je terug geven?’ Vroeg Gina die normaal altijd precies wist wat je bedoelde. ‘Nou gewoon, die krachten enzo.’ Zei Melissa nu iets onzekerder. Ze zag de gezichten voor haar langzaam veranderen, begonnen ze nu te lachen? ‘Wat is er?’ Vroeg Melissa in de hoop dat ze zeiden dat het goed was. Maar dat deden ze niet, ze begonnen nu echt heel hard te lachen. ‘Nou, nou, nou, nu is het wel genoeg meiden.’ Zei Moeke op een sussende toon. ‘Lieve Melissa, je krachten worden je aangeboren. En je zal er ook mee overlijden. Ze zijn van jou en dat zullen ze altijd zijn.’ Zei Moeke met haar lieve en zachte stem. Dit werd Melissa te veel. Weglopen zou ze niet doen, veel te gevaarlijk. De woorden van Moeke hadden haar wel geraakt. Oké, het was nu dus zeker, ze was een heks. EEN HEKS! Zuchtend stond Melissa op. Agnes ging dreigend voor haar staan. ‘Je gaat toch niet weer weglopen?’ Vroeg ze. ‘Nee, ik ga alleen maar naar de WC.’ Zei Melissa bedroeft en ze verdween in de gang. ‘Hè meiden, het was misschien niet aardig om te gaan lachen.’ Zei Sander om de stilte te verbreken die er was nadat Melissa bedroeft weg ging. ‘Het is allemaal nieuw voor haar.’ Ging Moeke op het onderwerp verder. ‘Ik weet nog wel toen we het Isabel vertelde dat ze krachten had.’ Zei Gina. ‘Ja, ik schrok toch ook wel, ik snap de reactie van Melis wel. Ik had als ik haar was weer weg gelopen toen wij gingen lachen. Dat was niet echt aardig van ons…’ Zei Isabel en ze werd meteen stil toen ze nadacht over haar ervaringen. ‘Misschien kan jij even met Melissa praten, Isabel. Dan kun je haar jou verhaal vertellen en misschien komt ze er dan achter dat het zo slecht nog niet is.’ Zei Agnes die toch ook wel spijt had van het lachen. ‘Ja goed idee, ik doe het meteen.’ Zei Isabel terwijl ze de kamer al verliet. Toen Isabel voor de deur van het toilet stond voelde ze aan de deur of hij op slot was. Dat was hij niet. Ze duwde langzaam de deur open en zag daar Melissa zitten. Haar gezicht lag in haar handen en was nat van de tranen. Melissa had niet door dat Isabel binnen was gekomen want ze schrok toen de Isabel de deur achter haar dicht deed. ‘Hè, sorry als ik je heb laten schrikken.’ Begon Isabel. ‘Maakt niet uit, moet je naar de wc, dan ga ik wel weg hoor.’ Zei Melissa. ‘Nee ik kom voor jou, kan ik even met je praten?’ Vroeg Isabel die nog steeds een beetje verlegen stond te dralen. ‘Ja, maar kan dat ergens anders dan in de wc?’ Zei Melissa lachend met haar betraande gezicht. Isabel voelde zich al meer op haar gemak en lachte mee terwijl ze Melissa begeleide naar boven. Eenmaal boven aangekomen via een oude, krakende trap ging Isabel zitten op een stoffige sofa. Ze klopte op de plek naast haar en Melissa ging naast haar zitten. Melissa wist niet goed wat ze ervan moest denken. Ze vonden haar vast en zeker dom. Ze vond het zo gemeen dat ze gingen lachen. Melissa was dus eigenlijk niet van plan aardig te doen tegen Isabel. ‘Nou, uhm, ik kwam eigenlijk naar je toe om je mijn verhaal te vertellen. Ik hoop dat je je dan wat meer op je gemak voelt. Ik begrijp dat je het allemaal heel raar en vreemd vind, dat heb ik ook gevonden. Ik werd zelf ook uitgelachen om rare vragen.’ Isabel stopt even om te kijken wat Melissa’s reactie was. ‘Maar mijn verhaal ligt heel anders dan die van Cirsten.’ Gaat Isabel door. ‘Ik werd geboren in Hilversum als een normaal gewoon meisje. Ergens in mij waren natuurlijk al wel die krachten maar die ontwikkelen zich bij de meeste pas rond het 10^de levensjaar. Zo ook bij mij. Precies op mijn tiende verjaardag kondigde mijn ouders aan dat ze op een wereldreis zouden gaan. Ik vond dat geweldig want ik dacht dat ik mee mocht. Een paar dagen later vertelde ze me dat ik niet mee mocht en dat ik als opties had naar een kostschool gaan of naar tante Sylvia. Mijn 2 oudere zussen waren al zo oud dat ze al op kamers woonde.  Ik wou niet naar een kostschool want dan zou ik al mijn vriendinnen kwijtraken maar ik wou ook niet naar tante Sylvia. Ik wou gewoon bij mijn ouders blijven. Ik deed er alles aan om ze te stoppen, ik verstopte de kaartjes van de boot, pakte hun koffers weer uit, maakte drama’s iedere avond en als klap op de vuurpijl maakte ik tante Sylvia ziek. Ik maakte haar ziek door haar ziek te wensen en dat gebeurde ook. Ik wist toen nog niet dat ik van die krachten had dus ik dacht dat het toeval was. Uiteindelijk besloten ze de wereldreis uit te stellen. Gelukkig maar want anders had ik de meiden nooit gekend. In plaats van een wereldreis maken gingen we verhuizen want mijn vader had een goed aandeel of zoiets en kreeg daardoor heel veel geld. Zo kwam ik in een kast van een huis in Assen terecht. Ik was ondertussen al 11 jaar en had al een beetje door dat ik anders was. Ik sprak vaak spreuken uit en…’ Isabel stopte even. Melissa had het hele verhaal tot in de details gevolgd. ‘Hoe sprak je die spreuken uit dan?’ Vroeg Melissa verbaast. ‘Nou ik verzon zelf rijmpjes en dan gebeurde dat ongeveer. Natuurlijk ging het vaak mis maar ik hield de moed er in.’ Lachte Isabel. ‘Maar in ieder geval, ik kwam op een nieuwe school en leerde Cirsten, Agnes en Gina kennen. Ik werd toen meteen welkom geheten in hun groepje, ik snapte toen nog niet waarom.  Maar al snel namen ze me mee naar deze wereld en toen werd heel veel duidelijk voor mij. De meiden hielpen mij mijn krachten te ontwikkelen en te beheersen, geloof me, makkelijk is dat niet! Maar daar kom jij ook nog wel achter. Ik hoop dat ik je een beetje op je gemak hebt gesteld omdat ik ook uit de “normale” wereld kom.’ Sloot Isabel haar verhaal af. Melissa vond het toch wel lief van Isabel dat ze haar op haar gemak wou stellen. Haar verhaal had Melissa wel geholpen, ze voelde zich al een stuk beter. ‘Dankjewel Isa, het heeft me wel geholpen.’ Zei Melissa en Isabel gaf haar een knuffel. Samen liepen ze naar beneden. Toen Melissa beneden kwam zag ze Agnes snel een toverstok achter haar rug stoppen. Ze zag ook nog een vonk verdwijnen. Isabel keek boos naar Agnes. ‘Waarom heb je ons afgeluisterd? Je was zeker bang dat ik het weer zou verprutsen! Want ja, die domme blonde Isabel verprutst altijd alles, hè?’ Zei Isabel boos in Agnes richting. ‘Ja, ik was inderdaad bang dat je het zou verprutsen. Weet je nog die ene keer bij de kermis? En die keer in de supermarkt? Oja en niet te vergeten je hebt mijn vriendje weg gejaagd! Hoe dom was dat?’ Reageert Agnes fel. ‘Je weet dat DAT niet mijn schuld was, Agnes.’ Isabel had geen zin om er verder op in te gaan. Maar Agnes leek nog niet klaar te zijn met Isabel. Ze discussieerde verder terwijl Melissa verlegen naar Cirsten en Gina toe liep. ‘Hé meid, jij bent toch niet boos dat we je afluisterde?’ Vroeg Cirsten voorzichtig. ‘Nee natuurlijk niet.’ Loog Melissa die het eigenlijk een beetje raar vond, hoe was het eigenlijk mogelijk? ‘Nou daar kan Isabel wel een voorbeeld aan nemen’ Zei Gina lachend terwijl ze naar de ruziende meiden keek. ‘Het was natuurlijk niet kwaad bedoeld, dat afluisteren. We wouden er zeker van zijn dan Isabel haar echte verhaal vertelde.’ Zei Sander die er bij was komen staan. Melissa dacht aan thuis, hoe Ivo nu aan de gordijnen knabbelde en mama vast aan het bellen was met tante Dien. Haar moeder was wel gewend dat Melissa veel buiten was maar ze had natuurlijk geen idee waar ze nu was beland. Melissa vroeg zich af of ze het aan haar moeder zou vertellen wat er vandaag allemaal gebeurd was… zou ze haar geloven? ‘Zeg jongens, hoe laat is het nu in de “normale” wereld?’ Vroeg Melissa. ‘Even kijken’ Zei Gina en ze haalde haar toverstok uit haar zak. Ze zwaaide er mee en er kwam een digitaal bordje tevoorschijn zwevend in de lucht. Ze tikte met haar vinger een paar dingentjes aan en er verscheen een tijd, 17:30. ‘Het is dus half 6 in de “normale” wereld, hier is het wel een beetje anders want wij rekenen in hele andere uren enzo. Dat leg ik je nog wel een keertje uit!’ Zei Gina terwijl ze lachte naar Melissa. Half zes al, dacht Melissa geschrokken. Ze at altijd vroeg want ivo moest om zes uur in zijn bed liggen. ‘Ik moet gaan, anders word mijn moeder heel erg ongerust.’ Zei Melissa tegen iedereen, Agnes en Isabel waren uitgeruziet en kwamen bij de andere staan. Uit de keuken klonk plots een harde kreet van Moeke. ‘Jongens kom snel!’ Riep ze meteen daarna.

© The magic five, do not copy.

eventjes tussendoor

Hoiiii!!

Ik hoop een beetje dat jullie mn verhaal leuk vinden?! Ik schrijf ongeveer iedere dag eraan en ik weet al precies wat er moet gebeuren en hoe het eindigd! Maar het duurt best lang om een heel boek te schrijven enzo! Maar ik ben nu al aan Hoofdstuk 8 bezig en zal 7 snel plaatsen. Maar ik denk dat als ik er teveel op 1 dag plaats niemand het gaat lezen omdat het zoveel is!

Ik ga ook weer aan een ander verhaal beginnen, dat gaat over een meisje dat de uitverkorene blijkt te zijn om een vloek op te heffen. Het heeft te maken met weerwolven. En zij wordt natuurlijk verliefd op een hele knappe! Haha! Daar ga ik ook nog wel eens een x over bloggen!

Alle tips en commentaar zijn echt heel erg welkom!

Kusjes, Melissa.

Trouwens, mijn naam is niet echt Melissa, ik gebruik de naam Melissa omdat ze de hoofdpersoon is voor mijn boek!

Hoofdstuk 6

‘Hoe zou het met Melissa gaan?’ Vroeg Gina bezorgt.

‘Ik weet het niet en wil je ophouden met dat gezeur?’ Vroeg Agnes geïrriteerd. Melissa was al een uur weg en de meiden begonnen zich zorgen te maken. Gina zat op de schommelstoel zenuwachtig heen en weer te wippen, Isabel friemelde hysterisch aan haar sjaaltje, Cirsten beet al haar nagels er af en Agnes keek om de drie seconden uit het raam. Moeke zat rustig op haar luie stoel een boekje te lezen. ‘Hoe kunt u nou zo rustig zijn?’ Vroeg Isabel aan Moeke. ‘Isabel, Melissa komt terug. Dat weet ik zeker’ Zei Moeke rustig. De meisjes werden iets rustiger maar totaal gerust gesteld waren ze nog niet. ‘Daar komt ze! En Sander is er ook!’ Riep Agnes en sprong op. ‘Kom!’ Riep Cirsten en ze rende als eerst naar buiten. ‘Hè, meisjes laat haar nou even, ach laat ook maar’ probeerde Moeke nog maar de meiden rende al naar Melissa toe. ‘Melissa, waar was je nou!’ Riep Gina bezorgt. Cirsten vloog Melissa om de hals en Isabel Riep: ‘Groepsknuffel!’. De andere meiden kwamen er ook bij en ze lachten. Melissa wist het zeker, dit waren haar nieuwe vriendinnen. Ze zuchtte, het mocht eindelijk van het lijstje af. ‘Komen jullie weer naar binnen meiden? Sander jij mag natuurlijk ook mee.’ Riep Moeke vanuit de deuropening. Toen iedereen weer zat en opnieuw te drinken kreeg van Moeke was het tijd voor Melissa om het te zeggen. ‘Ik wil even wat zeggen.’ Zei Melissa verlegen. Iedereen kijkt haar aan. ‘Het zit namelijk zo...’

Hoofdstuk 5

Waar is de uitgang, waar is de uitgang, dacht Melissa benauwd. Ze voelde zich duizelig. Haar hoofd wilde weg maar haar voeten liepen naar het bos toe. Haar voeten wilden steeds verder het bos in. En nog verder, en nog verder. Dan bleef Melissa staan. Waar ben ik nou? Overal zijn bomen. Toen Melissa geritsel hoorde werd ze een beetje bang. Waarom ben ik nou weggelopen? Ik ben stom geweest dat is zeker. Weer geritsel. Krakende takjes. Nu was Melissa heel bang geworden en liep terug naar de richting waar ze vandaan kwam. Ze hoorde geluiden achter zich maar trok zich er niets van aan, net als bij die jongens. Dat bracht Melissa meteen op andere gedachten. Misschien kon ze nu weer dat trucje met haar ogen? Ze stond stil en draaide zich om. Niemand te zien. Nu hoorde ze aan de andere kant geluiden. Ze draaide zich met een ruk om. Ze zag nog snel iets kleins weg schieten. ‘Kom maar op als je durft’ Riep ze zelfverzekerd. Ze hoort gegrinnik aan alle kanten waar bomen staan. Zijn ze met zoveel? dacht ze. ‘Waar blijf je?’ Vroeg ze nu minder zelfverzekerd dan eerst. Er hupte een soort verkleinde mix tussen een konijn en een varken uit de bosjes. Melissa kon haar lach moeilijk inhouden. Dat vond het konijn-varken niet zo leuk om te zien en het begon te knorren. ‘Sorry, ik zal je niet uitlachen. Vroeger werd ik ook uitgelachen en dat was niet leuk. Vrienden?’ Vroeg Melissa aan het diertje. Het diertje sprong in haar armen, dat was dus een ja. Melissa vroeg zich nog steeds af hoe het kleine beestje zoveel geluiden heeft kunnen maken. Dit zal vast niet de laatste keer zijn dat ik rare dingen meemaak dacht Melissa. Ze besloot om even bij een boom rustig na te denken. Toen ze eenmaal zat gingen er allemaal gedachten door haar heen. Waarom zij? Hoe? Plots kwam er een gedachten op waar ze best van schrok. Zou haar vader hier zijn geweest? Haar vader. ‘m’n vader’ Zei Melissa hardop en ze begon te huilen. Het diertje dat rustig naast haar was gaan zitten keek op. Melissa aaide het even om te laten merken dat het al weer ging. Toen begon het diertje te gloeien en gaf het licht. ‘Wat doe je?!’ Riep Melissa en schoof een stukje van het diertje af. Het diertje werd groter en veranderde helemaal. Melissa sprong op en gilde. Het diertje was inmiddels even groot als haar en leek een beetje op een mens. Toen het stopte met gloeien was het een normale jongen geworden. Melissa wist niet wat ze zag. ‘Wie ben jij?’ Vroeg de jongen ‘Je komt niet van hier, toch?’. ’Uhm, nee, ik ben Melissa en ik kom inderdaad niet van hier. Ik ging door een oude boom en toen was ik hier en toen ging ik naar een oma ofzo en ze zeggen dat ik een heks ben. EEN HEKS, dat geloof je toch niet?’ Melissa probeerde te lachen en net te doen alsof ze het grappig vond wat ze vertelde. ‘Dat weet ik en ik wist eigenlijk ook al hoe je heette. En jij bent zeker door Gina meegenomen?’ Vroeg de jongen. ‘Ja, onder andere. Maar hoe wist jij hoe ik heet?’

‘Dat is mijn geheim’ Zei de jongen lachend. ‘Oh, wacht eens even, je weet nog helemaal niet hoe ik heet, ik heet Sander, Sander Oudsten. Ik ben de broer van Gina.’ Hij gaf Melissa een hand.

’Echt waar? Wow, dat zou je niet zeggen.’ Zei Melissa een beetje verward.

‘Tja er kan er maar een de knapste van de familie zijn.’ Zei Sander en hij barste in lachen uit. Melissa lachte mee, maar stiekem was ze het helemaal met hem eens. Sander had donderbruin haar en fel blauwe ogen. Ogen die je betoveren. Melissa vroeg aan Sander waar het huisje was. Ze wilde terug naar de meiden, haar excuses aanbieden en zeggen dat ze haar toverkrachten terug geeft. Sander wist de weg wel. ‘We zijn er bijna, na die 15^de oude beuk krijg je precies 23 en een halve boom en daar is het.’ ‘Waarom die halve boom?’ Vroeg Melissa die de logica ervan niet snapte. ‘Tja dat zie je zo wel.’ Zei Sander met een mysterieus stemmetje. ‘Je maakt me nieuwsgierig dat is niet eerlijk!’ Melissa kon er niet goed tegen als ze nieuwsgierig werd gemaakt.

‘Niet eerlijk? Jij bent niet eerlijk, je hebt niet eens iets over jezelf verteld.’

‘Nou, er valt niets te vertellen. Behalve dat ik een stom leven heb en een super vervelend broertje.’ Melissa meende wat ze zei maar Sander lachte. ‘Zo erg kan het toch niet zijn? Hoe kan zo’n leuke meid als jou nou een vervelend broertje hebben?’ Melissa keek hem aan. Oeps iets te lang, dacht ze en ze werd rood. Sander werd ook rood zag ze vanuit haar ooghoeken. ‘Kijk dit is de halve boom.’ Zei Sander om van onderwerp te veranderen. ‘Maar het is een gewone boom?’ Zei Melissa met een teleurstelling in haar stem, ze had toch echt iets heel anders verwacht. ‘Dat is het dus niet, ongeveer 10 jaar geleden waren er meer slechte heksen dan goede heksen. Die slechte heksen veranderde de goede heksen in bomen. Tot dat de goede heksen samen gingen werken, ze overwonnen de slechte heksen. Deze boom was de leider van de slechteriken. En daarom is het dus maar een halve boom.’ ‘Wow, echt? Brr, ik word wel een beetje bang van dit verhaal.’ Zei Melissa die meteen spijt had van haar teleurstellingen voor dit verhaal. ‘Geloof me dit is niet het engste hier in deze wereld.’

‘Dat geloof ik zeker.’ Het was even stil. ‘Oh, daar is het huisje al. Nouja, Sander ik hoop dat nouja, je weet wel, ik hoopte gewoon dat, tja...’ stotterde Melissa. ‘Ja.’ Antwoorde Sander op haar vraag. ‘Ja?’ Vroeg Melissa die niet echt wist wat ze met de “Ja” van Sander aan moest. ‘Ja, het antwoord is ja.’

‘Maar ik heb nog niet eens een vraag gesteld, mijn vraag was of je mee naar binnen wou, met mij.’ ‘Dat weet ik.’ Weer een stilte.

© The magic five, do not copy.

Hoofdstuk 4

Helaas, oma woonde helemaal niet in een kasteel. Ze woonde in een klein houten huisje. Ze stond buiten te wachten en keek blij toen ze hun aan zag komen. Melissa schatte de vrouw begin 60 want ze zag er helemaal niet uit als een oma. ‘Dag meiden, de koekjes staan al klaar hoor!’ Zei de vrouw en ze gaf ieder twee dikke zoenen op hun wangen. Bij Melissa bleef ze staan. ‘Dag Melissa, hoe gaat het kindje?’ Zei de vrouw terwijl ze ook Melissa twee zoenen gaf. Melissa was verbaast, hoe kende ze haar naam? ‘Dag mevrouw’ Zei Melissa beleeft. ‘Ach kind, noem me toch gewoon Moeke. Anders klink ik zo oud.’ Zei de vrouw en ze begon te lachen. ‘Maar hoe kent u mijn naam?’ Vroeg Melissa verlegen. ‘Melissa, ik weet alles.’ Zei Moeke met een mysterieuze knipoog. Dat zette Melissa aan het denken. Ze weet alles, dat betekende dat ze alles aan haar kan vragen. Wat heeft ze altijd al willen weten? Iets over haar vader? Of over haarzelf? Waarom ze zo raar is, zo anders. Ja, dat gaat ze vragen. Melissa stond nog steeds voor het huis, diep in gedachten. ‘Melissa!’ Riep Cirsten. Melissa schrokt wakker. ‘Kom je nog, gekkie?’ Riep Cirsten lachend vanuit de deuropening. Melissa rende lachend naar haar toe. Waren dit nu haar vriendinnen?

Binnen was het lekker warm en knus ingericht. Ze liep samen met Cirsten de woonkamer binnen. Ze gingen beiden zitten op een grote rode sofa, die erg muf rook. ‘Zo, even ter zaken’ Zei Moeke serieus. ‘Cirsten, Isabel, Gina en Agnes jullie hebben Melissa hier naar toegebracht. Ik vind dat jullie aan Melissa uit moeten leggen wat hier aan de hand is. Het is moeilijk, maar ik zal jullie te hulp schieten’. De vier meiden keken elkaar aan. ‘Wie begint er?’ Vroeg Agnes. ‘Ik’ Zei Cirsten dapper. ‘Melissa, ik zal maar beginnen met mijn verhaal. Dan weet je dat je niet de enige bent. Lang geleden, toen ik ongeveer 5 jaar was gingen mijn ouders dood door een auto-ongeluk. Er was niemand van mijn familie die voor me wou zorgen, ze wisten toen al dat ik anders was, “raar” zo noemde ze mij. Mijn gedrag klopte niet bij mijn leeftijd en ze verklaarde me voor gek. Ik kon toen ook mensen uitschakelen door ze aan te staren, net als jij. Ze werden bang voor mij. Daarom wou niemand voor mij zorgen. Toen kwam oma. Ik wist toen niet dat ik een oma had. Ze kwam uit het niets leek het. En in de werkelijkheid was dat ook zo. Ze kwam uit deze wereld. Ze wou mij opvoeden, en dat is haar gelukt. Ik ga gewoon naar school in de normale wereld, maar woon hier in deze wereld. Gina en Agnes wonen ook in deze wereld.  Isabel woont in de normale wereld. Wij gaan iedere dag door de boom om haar op te halen en door te rijden naar school.’ Zei Cirsten en ze nam even een slok van haar limonade en wou weer verder praten. ‘Maar, waarom ben ík hier nou?’ Vroeg Melissa ongeduldig. Ze werd een beetje gek van dit rare gedoe. Is zij net zo als Cirsten? En de rest dan? Hebben zij ook een verhaal? ‘Heb geduld meisje’ Zei Moeke geruststellend. Ze hield een schaal met chocolade koekjes omhoog en iedereen nam er een. ‘Wij vijven zijn anders’ ging Cirsten verder. ‘Wij zijn een soort van Heksen.’ Cirsten wachte even nadat ze dit gezegd had. ‘Maak je niet druk hoor Melis, we zijn wel lieve heksen’ Zei Isabel snel, die door had dat Melissa het een beetje eng begon te vinden. ‘Dus ik ben een heks?’ Vroeg Melissa ongelovig. ‘Een soort van heks. Je hebt kwade heksen en lieve heksen.’ Zei Gina. ‘Wij zijn lieve heksen, wij zijn heksen die wel kunnen toveren maar het niet gebruiken voor kwade dingen.’ Zei Agnes. ‘WAT?! Toveren’ Riep Melissa hard. ‘Rustig nou kindje het komt...’ probeert Moeke haar te sussen. ‘Nee! Niks rustig, jullie zijn gek en ik ben hier weg. PUNT!’ Schreeuwde Melissa en ze rende de deur uit. Cirsten pakte haar toverstok al maar Moeke hield haar tegen ‘Ze komt er vanzelf wel achter, in deze wereld zijn haar krachten nog sterker. En je kan niet onder je krachten uit komen. Ze komt vanzelf wel weer terug.’

Hoofdstuk 3

Agnes nam Melissa achterop de fiets. Melissa kon het nog niet zo goed begrijpen, ze was zomaar met vier onbekende meisjes meegegaan. Toch voelde de meisjes heel vertrouwd, net alsof ze hun al jaren kende. Ze dacht er verder maar niet over na, en over die jongen wilde ze ook niet meer nadenken. ‘Zo, we zijn er!’ Zei Cirsten enthousiast toen ze bij een oud huisje aankwamen. ‘Wat doen we hier?’ Vroeg Melissa aan de meiden. ‘Dit is het huisje van Cirsten’s oma, zij kan je helpen’ Zei Gina afwezig. Ze hoorde dat Agnes aan Cirsten vroeg “weet je zeker dat zij het is?” waarop ze Cirsten zag knikken. Gina zocht iets in haar tas, maar ze vond duidelijk niet waar ze naar opzoek was. ‘Je bent het toch niet kwijt hè?’ Vroeg Isabel geërgerd aan Gina. ‘Nee, ik heb het bij me, ik weet het zeker!’ Zei Gina met een twijfel in haar stem. ‘Wat zoeken jullie?’ Vroeg Melissa verbaast. ‘Een medaillon.’ Zei Isabel vrolijk tegen Melissa. ‘Medaillon?’ Vroeg Melissa nog verbaasder. ‘Ik heb het!’ Riep Gina uitbundig terwijl ze een ketting met een ronde groene hanger omhoog hield. ‘Hier Melissa, doe maar om. En haal diep adem. Als wij tot 3 tellen, loop je achter ons aan.’ Zei Gina serieus. ‘Cirsten wil jij Melissa helpen met “je weet wel wat”?’ Vroeg Agnes. ‘Tuurlijk’ antwoordde Cirsten. Melissa snapte er niets meer van. Vol vraagtekens deed ze het medaillon om. En ging ze in het rijtje staan dat de andere hadden gevormd. Ze moest achter Isabel en voor Cirsten staan. Helemaal vooraan stond Agnes en daarachter Gina. Al hun neuzen wezen naar de oude boom die naast het huisje stond. ‘1, 2, ‘ begon Agnes te tellen. ‘Stop!’ Riep Melissa. Agnes stopte met tellen en draaide zich om naar Melissa. ‘Wat is hier aan de hand? Willen jullie nou echt tegen een boom aan lopen?’ Vroeg Melissa. ‘Ja inderdaad!’ Zei Cirsten vrolijk. Nu pas viel het Melissa op dat iedereen een medaillon om had. Agnes een paarse, Cirsten een gele, Isabel een rode en Gina een blauwe. Zijzelf had een groene steen in het midden. ‘Kijk, het klinkt raar maar met dat medaillon kunnen sommige door de boom heen lopen en in een andere wereld komen’ legde Gina uit. ‘Sommige… dus niet allemaal?’ merkte Melissa op. ‘Nee alleen als je “superpowerkrachten” heb’ Zei Agnes en ze deed er een raar dansje bij. ‘Agnes maak het nou niet zo belachelijk!’ Zei Isabel boos tegen Agnes terwijl ze probeerde te zorgen dat ze stopte met dansen. ‘We denken dat jij die “superpowerkrachten” hebt en dat testen we uit met de boom. Heb je ze, kom je er door. Heb je ze niet, heb je een grote bult’ Zei Gina serieus. De andere lachte een beetje. ‘Dus eigenlijk is het net als in Harry Potter?’ Vroeg Melissa bezorgd. ‘Uhm, ja zo kan je dat wel zien ja’ antwoordde Agnes en begon weer te tellen, ‘1, 2, 3!’ Riep Agnes en iedereen rende op de boom af. Melissa kreeg af en toe een duwtje van Cirsten. Wat nou als ik er niet doorheen kan, dacht Melissa bezorgd. Hè Agnes is al door de boom, en nu Gina en dan Isabel. Melissa twijfelde, zij is nu aan de beurt. Veel tijd om te twijfelen had ze eigenlijk niet want ze kreeg een enorme duw van Cirsten. Ze zag de boom op haar afkomen en alles werd zwart voor haar ogen.

Toen ze haar ogen weer open deed stond ze niet meer naast het huisje. Ze is duidelijk heel ergens anders. Ze zag bloemen zo groot als struiken en in de verte kastelen in plaats van huizen. De meiden zijn minder verrast dan zij, ze zijn er vast al vaker geweest. ‘En?’ Vroeg Cirsten lachend. ‘Mooi hè’ Zei Gina stralend. ‘Ja, het is gewoon prachtig’ Zei Melissa als conclusie van al haar gedachten. ‘Kom dan gaan we naar oma’ Zei Cirsten. Melissa liep een beetje verdoofd achter de andere aan. Zou die oma in een kasteel wonen, vroeg Melissa zich af. ‘Het is hier echt super stoer, kijk je kan dit gras gewoon eten.’ Zei Agnes uitdagend en ze pakt een grassprietje. Melissa wil het zelfde doen maar Isabel hield haar tegen. ’Wacht niet doen! Ze maakt een grapje. Toch Agnes?’ Vroeg Isabel streng aan Agnes. ‘Ja, sorry. Ik wou gewoon kijken of je erin trapte’ Zei Agnes lachend. Melissa lachte mee. Wat is dit voor een wereld? Waarom heeft ze hier nooit eerder van gehoord? Waarom nemen ze háár mee naar deze wereld? Ze hoopte dat ze dat te weten zou komen bij “oma”.

Hoofdstuk 2

Eindelijk buiten. Ivo was weer eens vervelend, sinds dat hij vier was geworden werd het alleen maar erger met hem. Oké, de missie is nieuwe vrienden zoeken, dacht Melissa hoopvol. Het liefst van mijn leeftijd, 14 dus. In de poort achter hun huis stond een groepje jongens een beetje te chillen. Ze wou zo snel mogelijk langs de jongens lopen omdat ze haar allemaal raar aankeken. De jongens begonnen rare woorden naar haar te roepen. Ze probeerde ze compleet te negeren maar toen ze bijna bij het groepje was moest ze er vlak langs om de poort uit te kunnen komen. Toen ze langs de eerste jongen van de groep wilde lopen struikelde ze over de voet van de jongen. Ze ving zichzelf op met haar handen. Ze wist zeker dat het expres was. ‘Au!!’ Riep ze. Haar handen gloeiden en de jongens lachte haar uit. Ze zag dat de jongen er spijt van had maar trok zich er niks van aan. Typisch het geval van een meelopertje, dacht ze. Ze stond op en liep verder. Ze was bijna voorbij de jongens gelopen, het waren er een stuk of 7. De meeste waren iets jonger dan haar, dacht ze. Een jongen leek veel ouder dan de andere, Melissa dacht rond de 16. Hij keek haar aan en knipoogde. Melissa gruwelde er van. Toen ze bijna voorbij hem was gelopen pakte hij haar arm stevig vast. ‘Je vindt me leuk, hè?’ Vroeg de jongen op een vreemde toon. ‘Nevernooitniet!’ Zei Melissa zelfverzekerd en ze rukte zich los terwijl de andere jongens joelde. Ze liep weg van de jongen maar zo snel was ze blijkbaar nog niet van hem af, de jongen kwam haar achterna. Ze draaide zich om. Ze stond nu oog in oog met de jongen, hij was zeker wel een kop groter dan haar. Ze keek hem aan, heel doordringend. Haar ogen leken te gloeien vol haat. Net alsof er een straal uit kwam. Opeens greep de jongen naar zijn hoofd, en riep pijn kreten. Melissa begreep er niets van maar bleef de jongen aankijken. ‘Stop! Wat doe je met me? Lelijke heks!’ Riep de jongen terwijl hij op de grond viel. Melissa wou zo snel mogelijk weg. De andere jongens kwamen nu dichterbij en snapte er niets van. Melissa rende snel de andere kant op. Weg, uit de poort. Weg, uit de straat. Weg, van de jongens. En het liefst weg, van haarzelf.

Ze snapte er niets van. Ze keek alleen maar naar die jongen en hij viel? Blikken kunnen toch helemaal niet doden? Er klopte iets niet. Het was vast een grap. Ze liep naar het park om eens rustig na te denken. Ze ging zitten naast de vijver. Ze zag haar eigen hoofd nu in het water. ‘Wat is er mis met mij?’ Fluisterde Melissa tegen haar weerspiegeling. Dit soort rare dingen waren haar al eerder overkomen. Er liep een traan over haar wang, en ze kon ze nu niet meer tegenhouden. Ze huilde. Iedereen in het park kon het vast horen, maar dat maakte haar niet uit. Ze zat een kwartier met haar armen om haar benen geslagen zachtjes te huilen toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze draaide zich met een ruk om en keek recht in de ogen van een meisje. Achter haar stonden nog drie andere meisjes. Ze keken haar alle vier bezorgd aan. ‘Gaat het wel?’ Vroeg het meisje dat nog steeds haar schouder vast hield. ‘Ja, het gaat wel…’ Snikte Melissa. De andere drie kwamen nu ook dicht bij haar staan. ‘Kom dan gaan we op het bankje zitten’ Zei een donker meisje. De andere knikten en trokken Melissa omhoog. Ze zette haar op het bankje. ‘Wat heb jij mooi haar zeg, zo gecombineerd met die kleding.’ Zei een blond meisje vrolijk, ‘Ik wou dat ik dat had’. ‘Isa, dit is nou niet echt het moment voor je mode dingentjes.’ Volgde een serieuze stem. Het meisje dat haar in het begin vast had gepakt begon zich voor te stellen. ‘Nou, ik ben Cirsten. Dat zijn Isabel, Gina en Agnes. Wie ben jij?’ Vroeg Cirsten. ‘Ik ben Melissa.’ Zei Melissa zacht. ‘Zouden we mogen weten waarom je zo overstuur bent?’ Vroeg Gina, het meisje met de serieuze stem voorzichtig. ‘Ja dat is goed, ik kan het toch aan niemand anders vertellen. Nou kijk, ik liep door de p poort een t toen, waren daar jongens en die j jongens riepen dingen en er was een jongen en ik struikelde en toen was er nog een jongen en hij viel omdat ik hem aankeek.’ Het laatste zei Melissa zacht zodat alleen de meisjes haar konden horen. De meisjes staarden haar aan. ‘Dus als ik het goed begrijp, liep je door een poort. Daar waren jongens een ze lieten je toen struikelen. Toen kwam er een jongen, je keek hem aan en toen viel hij?’ Vroeg Gina nieuwsgierig. ‘Ja.’ Antwoordde Melissa. ‘Maar, hoe dan?’ Vroeg Agnes. ‘Ik keek de jongen aan en toen greep hij naar zijn hoofd. Daarna zakte hij zomaar in elkaar’ Zei Melissa verbijsterd meer tegen zichzelf dan tegen de meiden. Die vier keken elkaar aan en knikten mysterieus. ‘Kom maar even met ons mee’ Zei Cirsten lief en ze trok Melissa mee.

 

© The magic five, do not copy.

---

16:49:55 14 Februari 2012 Permanente link Reacties (0)

Hoofdstuk 1

Melissa lag in haar bed, ze had geen zin om op te staan. Ze had zelfs geen zin in chocola, waar je haar normaal wel wakker voor mocht maken. Wat is dat toch de laatste tijd, dacht ze. Sinds de verhuizing zat niks meer mee. Melissa van Driel was samen met haar moeder en broertje een paar weken geleden in Assen komen wonen. Het was toen net zomervakantie. En dat betekende dat ze nu al bijna weer naar school moest! Een nieuwe school, daar zat ze erg tegen op. Vorig jaar in de tweede had ze altijd zin in school, nu moest ze naar de een andere school en had ze er geen zin meer in. Vorig jaar had ze ook veel vriendinnen, nu kende ze niemand. Ze ging langzaam rechtop zitten en gooide de dekens van haar af. Ik moet toch ooit uit bed komen, dacht ze. ‘Even een lijst je voor vandaag maken’ zei ze tegen zichzelf. Ze maakte al lijstjes vanaf dat ze kon schrijven.

 

Lijstje voor vandaag:

Mam helpen met Ivo

Frisse neus halen

Nieuwe vriendinnen zoeken

Agenda kopen!!!

 

Er stond nu al ruim vier weken op het lijstje nieuwe vriendinnen zoeken, maar doorstrepen ging helaas niet.

Ze gaapte eens goed en rekte zich nog eens extra uit. Ze dacht na over welke kleding ze aan ging doen. Stel je voor dat ik vandaag nieuwe vrienden vind dan moet ik er natuurlijk wel leuk uit zien, dacht ze. In diezelfde gedachte sloeg ze zichzelf voor haar kop. Ze vond toch nooit vriendinnen en er leuk uitzien kon ze ook niet. Op de basisschool werd ze om haar uiterlijk gepest. Sindsdien dacht ze dat ze er raar en lelijk uitzag. Melissa had knal rood krullend haar tot op haar heupen waar de meeste meisjes blij mee zouden zijn. Maar Melissa vond haar haar helemaal niet leuk. Ze vond het maar raar. Evenals haar ogen, knal groen. Die ogen had ze van haar vader, wist ze. Haar vader had een paar jaar geleden, toen haar moeder zwanger was van Ivo, hun in de steek gelaten. Mam had het er erg moeilijk mee. En waarom haar vader het had gedaan? Dat wist niemand. Melissa dacht dat het Ivo’s schuld was, maar daar dacht haar moeder anders over. Ze dacht dat Melissa’s vader gek was, knetter gek. Melissa wist daardoor ook meteen waar die gekheid van haar vandaan kwam. Ze herinnerd zich maar weinig van haar vader, hij was bijna nooit thuis. Maar voor Melissa was het toch een grote shock, dat hij nooit meer thuis zou kunnen komen.

Beneden riep haar moeder haar. Ze wist al waarvoor, Ivo bezig houden. Dat moest ze altijd doen als haar moeder boodschappen doet.

 

© The magic five, do not copy.

---

16:48:55 14 Februari 2012 Permanente link Reacties (2)

Ik ben...

Hallo! Ik ben Melissa! Ik ben 14 jaar en ik hou heel erg van verhalen schrijven! Vandaar dat ik op loggy ben! Ik ben begonnen met een verhaal schrijven en ik wil het graag met mensen delen, maar ik ben te bang om het aan mn vriendinnen te laten lezen... Zouden jullie mij willen vertellen of het vreselijk slecht is?

Kusjes, Melissa!

---

16:46:57 14 Februari 2012 Permanente link Reacties (0)

Weblog